Bruno Albert
"Bruno Albert, de vroegere burgemeester van Montlieu-la-Garde, houdt van de Medoc. Misschien komt het gewoon daardoor, dat hij er zo pakkend over kan vertellen. Maar misschien gaat zijn voorliefde niet alleen uit naar de Médoc. Is hij eerder een liefhebber van de hele Gironde? Van Ambarès tot aan Sud-Saintonge en van Cussac tot Soulac, waar de gelovigen hem toch minstens één keer met handen en voeten op het orgel in de basiliek Notre-Dame-de-la-Fin-des-Terres hebben horen spelen. Zo verjaagt hij zijn hoofdpijn, als hij geen glas goede Médoc uit Bégadan bij de hand heeft."(Citaat uit een artikel in de Sud Ouest)
Bruno Albert is onze buurman. En altijd als ik naar de parkeerplaats loop groet hij me vriendelijk. Ons Frans is helaas niet zo goed, maar op Paaszondag had hij ons uitgenodigd om naar de basiliek van Soulac te komen, die bij de Paasmis tot de laatste plaats was gevuld. Bruno Albert bespeelde het prachtige orgel en de gelovigen zongen hartstochtelijk mee.
Zijn boek "Een avondmaaltijd in de Médoc" werd bekroond met de Prix Estèphe 2014 en speelt aan het einde van de wijnoogst in september 1849, kort voor
het begin van het Tweede Keizerrijk. Het is een familiesage uit de wijnvelden van de Bordelais en het verhaal kan gezien worden als een eerbetoon aan het
land en zijn bewoners. Het boek is duidelijk met liefde geschreven voor iedereen, die van de Médoc houdt en dat is dan ook de reden waarom Bruno Albert zo
pakkend kan vertellen… De Médoc is zijn land. Bruno Albert heeft zichzelf, zijn vrouw en zijn kinderen, als was het vanzelfsprekend, de nationaliteit van
de Médoc toegekend. Dat is natuurlijk niet rechtsgeldig, maar daarom des te betekenisvoller. Zijn diepste innerlijk trekt Bruno Albert steeds weer van de
ene oever van de Gironde naar de andere en dat is gecompliceerd. Misschien komen daar de migraineaanvallen uit voort, die hij onder de koepel van de basiliek
of met een glas wijn uit Bégadan weet te verdrijven. En de geschiedenis die hier achter zit? Voor hem, als voormalig attaché van het ministerie van Defensie
gaat het om "het achteraf aanbrengen van een reeks van ordeningen. Net als bij een recept voor een gerecht. Men geeft het recept door en ieder maakt er op
zijn eigen manier iets van. Of net zo als bij het maken van de wijn uit de verschillende druivenrassen, de methode is ieder jaar gelijk maar het resultaat
is nooit precies hetzelfde". (Citaat uit een artikel in de Sud-Ouest).
Na de mis waren we met een fles Bordeaux bij hem en zijn vrouw op bezoek en het gesprek liep veel vlotter dan we hadden verwacht: ze spraken allebei Engels en hij sprak bovendien ook nog Duits omdat hij enige tijd in Duitsland had gewoond.
2018 Walter Goldbecker (Soulac), vertaling: Marius van Deventer