Médoc – Ierland: waar te leven, hoe te leven?

Waarom wij in de Médoc leven? We hebben allebei, ook onafhankelijk van elkaar, altijd een voorliefde gehad voor het buitenland, het onbekende. Tijdens onze vakanties hebben we verschillende landen in Europa bezocht. Ook de Médoc hebben we tijdens een vakantie leren kennen. Juist deze streek vormde een sterk contrast met onze leefomgeving in een grote stad in Duitsland. Voor mij (Ilona) en mijn kinderen was het leven daar bijna ondraaglijk geworden. Een huis in de Médoc was onze droom, net als voor veel andere mensen, en die droom werd met veel inspanning ook onze werkelijkheid.

Na verschillende jaren van verbouwen, renoveren en verbeteren, waarbij ik (Martin) het belangrijkste deel van mijn werk naar Parijs kon verplaatsen, voelden wij ons geïntegreerd in de omgeving en bij de mensen hier. Onze kinderen zijn hier gelukkig, alle drie gaan ze hier naar school. Ik (Ilona) kan mij hier wijden aan mijn hartstocht, de polo sport, en mijn dochter aan de hare: het paardenspringen.

Hoewel wij ons in grote lijnen op ons gemak voelden in de Médoc gingen we er na een jaar of vijf over nadenken om ons geluk elders te beproeven. Het idee was om de intensieve en bindende ervaring van het nieuwe, het vreemde, nog éénmaal te beleven, het verlangen naar een gevoel dat we misschien hadden overgehouden aan onze reizen in het verleden. Ditmaal zou het voor één jaar zijn. De keus viel op Ierland.

En dus zochten we in de buurt van Dublin een huurhuis en vertrokken we naar Ierland. Het was er fantastisch, we troffen er aardige mensen, en na wat typische aanvangsproblemen konden onze kinderen al snel goed meekomen op school. Ik (Martin) kon doorgaan met mijn werk in Parijs, door de korte afstand naar de luchthaven was de reis naar Parijs zelfs makkelijker dan vanuit de Médoc.

Terwijl de kinderen heel verschillend op de verhuizing reageerden (de oudste onderhield via internet contact met zijn vrienden in Frankrijk, de jongste maakte makkelijk nieuwe vrienden en de middelste miste aanvankelijk de paardensport heel erg maar paste zich uiteindelijk het beste aan en sloot een hele hoop vriendschappen) en ik (Ilona) voelde mij er op mijn plaats omdat ik makkelijker met de taal uit de voeten kon en ook werk kon vinden. Ik gaf Engelse les aan net uit het buitenland aangekomen studenten en werknemers.

Overeenkomstig de wens van de kinderen hadden we het zo geregeld dat we na een jaar weer naar de Médoc zouden terugkeren. En nu zijn we dus weer “thuis”, maar het leven van alledag breekt mij (Ilona) op. Er is zo enorm veel te regelen, in de eerste plaats voor de kinderen. In Ierland waren veel dingen makkelijker. Weliswaar ondersteun ik (Martin) Ilona zoveel mogelijk, maar het is te verwachten dat ik binnenkort weer voor mijn werk dagelijks afwezig ben en zij de organisatie van het huishouden weer voor het grootste deel op zich moet nemen. In Ierland was alles dichtbij, maar hier zijn de afstanden groot en toen we terugkwamen wisten we niet hoe we het vervoer naar de scholen in Lesparre en Pauillac konden organiseren.

We zijn begonnen te praten over een definitieve verhuizing naar Ierland. Voor mij (Ilona) zou dat erg aantrekkelijk zijn, maar ik (Martin) zou liever in de Médoc blijven. Onze kinderen hebben geen duidelijke voorkeur en passen zich ongetwijfeld aan onze beslissing aan. Maar nu is de vraag of het gaat om de plaats waar, of om de manier waarop wij willen leven. Ook andere Duitse echtparen hebben de vraag naar het waar met een overweging over het hoe moeten beantwoorden: zoals we hebben gehoord is het bij oudere echtparen vaak de vrouw bij wie het contact met kinderen en kleinkinderen in Duitsland de doorslag geeft, terwijl de mannen waarschijnlijk om wat voor reden dan ook liever in de Médoc waren gebleven. In ieder geval hadden ze de vrije keus, de kinderen zijn niet meer van hen afhankelijk. Wij zijn nog niet in die levensfase, wij moeten het eens worden over de manier waarop wij ons gezinsleven inrichten omdat we nog verantwoordelijk zijn voor onze kinderen. Een kernpunt daarbij is het werk. Misschien is er ook in de Médoc een mogelijkheid om aan volwassenen Duitse of Engelse les te geven. De eerste aanvragen daarvoor zijn al binnen. Toch is het nog niet te voorzien hoe onze keus uiteindelijk zal uitvallen...

2018 Ilona Kupp-Liek/Martin Kupp (Grayan), vertaling: Marius van Deventer