Een Frans-Engelse vriendschap

Toen ik elf jaar was kreeg ik op school voor het eerst Frans en onze leraar vroeg wie van ons het leuk zou vinden om een Franse penvriend of -vriendin te hebben. Ik greep die kans in de verwachting met iemand in Parijs in contact te komen. Maar toen de adressen werden verdeeld kreeg ik een meisje uit Gaillan-en-Médoc toegewezen.

We schreven elkaar regelmatig, afwisselend in Engels en Frans. Toen ik vijftien was ging bij haar logeren. Met haar moeder haalde zij mij af op het Gare St. Jean in Bordeaux en in het begin begreep ik niets van wat ze zeiden. De uitspraak van het Frans, zoals dat in de Medoc wordt gesproken was totaal verschillend van het Frans dat ik op school had geleerd. Toch raakte ik er gauw aan gewend en ik had een heel leuke vakantie. We bezochten Soulac, Montalivet, Maubuisson en nog meer plaatsjes en natuurlijk gingen we ook naar Bordeaux.

Toentertijd, zo’n vijftig jaar geleden, waren er nog maar weinig auto’s. Wij gingen naar Bordeaux met de bus (CITRAM) en vrienden van de familie, die een auto hadden, reden ons naar sommige van de andere plaatsen. Wij maakten fietstochten langs de weg die nu de D1215 is en die toen nog heel rustig was. We haalden melk direct van de koe en verse eieren bij een vriend van de familie die vlak bij de kerk woonde. In die tijd was het winnen van hars nog een belangrijke inkomstenbron en ik was onder de indruk van alle emmertjes die aan de bomen hingen om de hars in op te vangen. Wat nu de Uni-Médoc is was toen nog een kleine coöperatie waar we heen gingen voor wijn uit het vat.

Een paar jaar later kwam mijn penvriendin bij ons in Engeland logeren. Ik had net mijn rijbewijs gehaald en ik reed in mijn oude Ford Popular naar Newhaven om haar op te pikken. Vandaar reden we naar Hastings, waar we een nacht logeerden bij mijn grootmoeder en daarna gingen we naar het huis van mijn ouders in Hampshire.

Richard en ik trouwden in 1965. Tijdens een zomer in de jaren zestig reden we naar Frankrijk en logeerden in Gaillan bij mijn penvriendin en haar familie voordat we een tocht door zuidwest Frankrijk maakten. Er ontstond een hechte vriendschap tussen onze families en uiteindelijk kochten we zelf een huis in Gaillan. Door de jaren heen kwamen mijn ouders, onze kinderen, kleinkinderen en andere familieleden en ook vrienden voor een vakantie naar de Médoc. Wij blijven genieten van de zee, het landschap, het eten, de wijn en het goede gezelschap in de Médoc.

2015 Margaret Beasley (Gaillan), vertaling: Marius van Deventer