Hoogovens in de Médoc

Diep in de bossen bij Lacanau zijn nog enkele resten te vinden van een ijzersmelterij uit de 19e eeuw: een indrukwekkende, vanuit de wijde omtrek zichtbare schoorsteen, de fundamenten van een kantoor en resten van kanalen en bassins voor het water dat voor de hoogoven nodig was. Alles volledig overwoekerd door de natuur en verdedigd door duizenden muggen en door stekelbrem.

Als Jean Perroteau er niet was, dan zou nauwelijks iemand zich om dit oude fabriekscomplex bekommeren, ook de tegenwoordige eigenaresse niet. Jean verzamelt alles wat hij aan documenten en gegevens over de hoogovens vinden kan (in de Médoc is er bijna niets op dit gebied en in de archieven in Parijs nog een beetje) en stelt uit wat hij gevonden heeft met grote zorg een diashow samen.

Tot in de jaren zestig van de negentiende eeuw waren er in de Médoc hoogovens die het ijzer maakten voor de naburige smederijen. Het erts werd vlak onder de oppervlakte gewonnen, het ijzer werd er uit gesmolten en vervolgens in de smederijen verwerkt. Maar de opbrengst was hier zo gering dat het erts later van verre met treintjes of ossen- en ezelskarren moest worden aangevoerd. Het werk was onvoorstelbaar zwaar en gevaarlijk en zelfs de kinderen moesten zwoegen in de smederijen. Oud werd men toentertijd niet, de arbeiders werden genadeloos uitgebuit!

In de twintigste eeuw was er tot in het begin van de jaren vijftig nog een modernere ijzersmelterij in Pauillac op de plaats waar tegenwoordig het reggaefestival Sun Ska plaatsvindt. Ook hier zijn nog enkele sporen van de smelterij terug te vinden.

Het is de moeite waard lid te worden van een vereniging zoals Connaissance du Médoc, die niet alleen uitstapjes naar deze historische resten organiseert, maar die uitstapjes ook - hoe kan het anders in Frankrijk - met culinaire gastvrijheid omringt. En die er voor zorgt, dat de kennis die mensen als Jean Peroteau verzamelen, niet verloren gaat.

2013 Christian Büttner/Elke Schwichtenberg (Saint Vivien) vertaling: Marius van Deventer