In de lucht met Alain
In de Medoc zien we weinig vliegtuigen, hoogstens enkele condensatiestrepen aan de hemel. Soms hoort men echter wel een gebrom in de lucht en wanneer men nauwkeuriger toekijkt, ziet men een vlieger, die eerder op een groot insect lijkt dat licht en vrij door de lucht bromt.
En nu zit ik op zo één vliegend ding! Het gebrom is luid en de wind zal me dadelijk om de oren suizen. De vlieger begint met horten en stoten vooruit te rollen, men voelt de schokken en dan stijgt hij op. Wanneer ik verbaasd naar beneden kijk, zie ik de spiegelende wateroppervlakte en de groene bossen onder mij.
Hoe is het zover gekomen? Alain, eigenaar en piloot van een gemotoriseerde deltavlieger, heeft Christian en mezelf uitgenodigd om met hem van het meer van Hourtin tot aan de oceaan te vliegen. Hij wacht ons op voor zijn idyllisch huis, dat direct aan het meer van Hourtin ligt en na een hartelijke begroeting, staan we voor het apparaat dat ons in de lucht moet brengen. Enkele metalen buizen, een motor en al bij al een groot zeil. Alles ziet er tegelijkertijd vertrouwenswaardig en avontuurlijk uit.
Een half uurtje later starten Alain en ik sneller dan verwacht. Ik hang redelijk vrij in de lucht, goed vastgeriemd, helm met hoofdtelefoon op zodat ik met de piloot kan spreken. Hij beschrijft me wat daar beneden te zien is, het schiereiland Piquerot, in de verte het meer van Lacanau en in de nevel, de duinheuvel van Pyla, de huizen nabij het strand van Hourtin, daar, een vriend die de piloot een teken geeft, Alain zwaait terug.
Het vliegtuigje klimt hoger, de zee komt in zicht en ik probeer te filmen voor zover dat mogelijk is, om deze spannende gebeurtenis op beeld vast te leggen. Alain vliegt langs de verlaten duinkant, dan nog enkele scherpe bochten naar boven en dan gaat het weer terug. Terug naar het huis van Alain, dat aan het uiteinde van de landingsbaan te zien is (en terug naar Christian die als eerste gevlogen heeft en nu mijn vlucht filmt).
Tot slot, zitten we bij Alain op het terras waar we op dit mooie avontuur klinken. Dank je wel Alain.
2015 Elke Schwichtenberg (Saint-Vivien), vertaling: Marleen Fillet