Het binnenvaren van een haven is even avontuurlijk als het leven op het water

Het doel van onze reis was een bezoek aan ‘ Terres d’Oiseaux ‘, gelegen bij de haven van Callonges, te brengen. We vertrokken vanuit Pauillac met drie ‘bewoonbare’ zeilschepen: een platbodem, een quillard met een geringe diepgang (1.10M) en een ‘echt’ zeilschip dat 1.60m stak.

Van te voren berekenden we onze tocht met gebruikmaken van de almanak om er zeker van te zijn dat er voldoende voldoende water was om de haven binnen te lopen. De tocht ging niet ‘recht door zee’. We moesten rekening houden met de windrichting , met de zandbanken tussen de eilanden Pâtiras en Trompeloup, de boeien en de Kerncentrale. Daarna konden we langs de rechteroever stroomafwaarts zeilen.

We schatten het traject op anderhalf uur we calculeerden hoe laat te vertrekken, rekening houdend met de beginnende ebstroom en voldoende waterhoogte in de haven van Callonges. Een eerste boot vertrekt in de vroege morgen bij het begin van eb, even na doodtij. En wacht op de rest van het eskadron. En wacht….., maakt enkele rondjes en ….wacht! Een ochtendbuitje verrast de rest van de vloot. Eenmaal buitengaats gaat het voorspoedig en vanaf St.Estèphe gaan we recht op de haven aan de overkant af. Om de verloren tijd in te halen ronden we de boeien voor de Centrale zo knap mogelijk en geholpen door een gunstige wind en stroming zou ons dat aardig gaan lukken.

Maar uiteindelijk gooit een simpele motorpech roet in het eten en is er de oorzaak van dat het ‘echte’ zeilschip niet kan afmeren in de haven van Callonges. Het ankert voor Vitrezay, maar de heftige golfslag doet de bemanning besluiten het anker te lichten en terug te keren naar Pauillac. De teleurstelling wordt (deels ) vergoelijkt door een constante wind in de rug en een stralende zon. Echter dan speelt de pech opnieuw op: het is onmogelijk vanwege de lage waterstand de haven binnen te varen. Bovendien verhindert de heftige golfslag het aan de buitenste stijger vast te maken. Er zit niets anders op dan aan de afmeer boei ter hoogte van de Grote Wijnfles af te meren.

In Pauillac gaat dat nu eenmaal zo!

2015 Sylvie Mangoneaux (Pauillac), vertaling: Liek Vogelaar