Jagen in de Médoc
foto van het video:
Tir d'un sanglier au rembuch?
Vroeger, en het lijkt nu al heel lang geleden, heb ik gewerkt in een wijngaard van ??n van de chateaus. Op een dag verwelkomde de baas ons met het nieuws dat we met z'n allen gingen jagen en dat we allemaal mee konden komen. Tot dan toe had ik nog nooit iets met jagen of schieten gehad en dus kon ik alleen maar antwoorden dat ik noch een geweer, noch een jachtvergunning had. Prompt kreeg ik als antwoord te horen dat ik de hele dag in mijn eentje in de wijngaard kon blijven werken. Omdat ik dat niet nog een keer wilde meemaken ging ik de volgende dag naar het gemeentehuis om er achter te komen wat ik voor de jacht nodig had. Natuurlijk moest ik er een hoop dingen voor leren en maar ik heb met succes de tests doorstaan om mijn jachtvergunning te krijgen. Sindsdien is het jagen iets dat een onderdeel van mijn leven in de Médoc is geworden. Dat gaat als volgt in zijn werk:
Bij de drijfjacht staan jagers op enige afstand van elkaar rondom een vooraf bepaald gebied waarin een groep honden wordt losgelaten. Als je het geluk hebt op die plaats te staan waar het opgedreven wild naar toe vlucht, dan heb je de kans om iets te schieten. En zo niet, dan ga je naar huis zonder iets buit gemaakt te hebben. Wij zijn meestal met 35 tot 40 jagers en als we geluk hebben dan schieten we op een dag twee dieren. Maar ik ben ook al vaak meegegaan om van 's morgens acht tot 's middags vijf met mijn geweer in de hand te staan zonder ook maar de staart van een wild zwijn te zien.
De meeste Franse jagers die ik hier in de Médoc heb leren kennen voelen zich sterk verbonden met de natuur, zijn in wezen zachtzinnig en voelen zich ook sterk betrokken bij hun regio. Ook ik vind het veel diervriendelijker om een dier te doden dat in de vrije natuur heeft geleefd en dat vers gras, de zuivere lucht en de vrijheid van het bos heeft gekend, dan om grote aantallen dieren op roosters in stallen te houden met dubieus voer, waar deze dieren onder vaak erbarmelijke omstandigheden voor de slacht om het leven worden gebracht.
Voor mij was de jacht een goede mogelijkheid om te integreren. Een Fransman heeft me eens gezegd dat de meeste Duitsers hier in de regio heel plezierige mensen zijn, maar dat hij ernstige problemen had diegenen, die hun Duitse gewoonten aan de hun omgeving willen opleggen. Maar dat is uiteindelijk hetzelfde als in Duitsland met bij voorbeeld de Turkse immigranten. Ik heb in ieder geval besloten om mij aan de Franse omstandigheden aan te passen.
2018 Achim Haiter (Blaignan), vertaling: Marius van Deventer