Gered uit de zee...

Met Pinksteren genoten we van het prachtige zomerweer tijdens een wandeling over het strand van Euronat naar Le Gurp. Er stond een stevige branding en het strand was nog niet bewaakt. Halverwege troffen we een paar jongeren die met een bal aan het spelen waren. We waren er nog maar net voorbij toen we ze vrolijk het water in hoorden lopen om af te koelen. We waren nog maar nauwelijks verder toen we een vrouw hoorden roepen dat ze terug moesten komen. We draaiden ons om en zagen hoe de vrouw opnieuw naar de jongeren schreeuwde: ?Terugkomen! Kom onmiddellijk terug!? E?n jongen van ongeveer 15 jaar gehoorzaamde en kwam uit het water, maar de andere twee, een meisje van ongeveer 16 en haar vriend, reageerden eerst niet en toen ze daarna wel aanstalten maakten lukte het ze opeens niet meer om naar de kant te komen. Het was eb, het water trok zich terug en beiden werden steeds verder de zee ingetrokken. De moeder schreeuwde en de jongen die aan land was gekomen riep: ?dat is mijn zus, ik kan mijn zusje toch niet alleen laten, ik moet haar toch helpen!? In een wanhoopspoging wilde hij zich meteen weer in het water storten en alleen met heel veel moeite konden we hem tegenhouden. We vroegen of iemand een telefoon had zodat we de politie of de brandweer konden bellen. De jongen had een telefoon meegenomen naar het strand en zijn moeder belde daarmee direct naar de politie. Zij vroeg ons om beide zwemmers in het oog te houden en daarna rende ze naar het hoofdstrand van Euronat in de hoop daar hulp te kunnen vinden. De twee werden steeds verder de zee ingetrokken en dreven langzaam af naar het noorden, in de richting van Le Gurp.

Toen kwam de 15-jarige jongen opeens aanzetten met een surfplank en rende het water in om daarmee zijn zusje en haar vriend te bereiken, een uitstekend plan natuurlijk, maar niet ongevaarlijk. Met heel veel inspanning wist hij uiteindelijk bij de twee te komen zodat die zich aan de surfplank konden vastklampen. Dat was aanvankelijk voor ons een hele opluchting omdat het er op leek dat de drie nu zouden kunnen terugkomen naar het strand. Maar het lukte hen niet tegen het zuigende water op te boksen en ze dreven al een heel stuk voorbij de branding verder de zee in. Een van ons rende naar Le Gurp om te zien of daar iemand kon helpen ? tevergeefs, want ook daar was geen enkele strandbewaking. De drie jongeren schreeuwen uit alle macht om hulp en wij konden helemaal niets voor ze doen. We stonden hulpeloos aan het strand en we voelden ons verschrikkelijk. Ieder moment kon ??n van de jongeren aan het eind van zijn krachten zijn en in de zee verdwijnen. Het water was maar een graad of 16, dus het gevaar van onderkoeling was levensgroot.

De volgende drie kwartier leken eindeloos te duren. Het was een periode van angst, schreeuwen en zwaaien. Maar toen verscheen er een vissersboot uit de richting van Montalivet. De bemanning had het schreeuwen gehoord en bracht uiteindelijk redding. Bijna tegelijk verscheen er een brandweerauto uit Soulac met een boot op een aanhanger, maar die was niet meer nodig. De drie drenkelingen werden naar Montalivet gebracht waar al een dokter wachtte die eerste hulp verleende. Gelukkig waren ze geen van allen erg onderkoeld en konden ze na een korte behandeling weer terug naar Euronat.

Wij hebben die avond in onze slaap nog steeds het angstige schreeuwen van de drie jongeren gehoord. Maar hoe zouden we ons gevoeld hebben als de redding voor ??n van hen of misschien zelfs voor alle drie te laat was gekomen?

Wij hopen dat velen dit verhaal lezen en deze waarschuwing voor de onberekenbaarheid van de zee ter harte nemen.

2018 Hannelore et Borwin Holstr?ter (Grayan), vertaling: Marius van Deventer